---

Historia Zespołu Szkół Zawodowych Nr1

---

Technikum Elektryczne i Zasadnicza Szkoła Zawodowa w swej historii przechodziły liczne zmiany strukturalne i organizacyjne.

Za datę założenia szkoły przyjmujemy 6 czerwca 1926 roku. Z inicjatywą powołania szkoły przemysłowej na terenie Skarżyska wystąpiło Towarzystwo Przyjaciół Szkoły Średniej. W odpowiedzi na tę prośbę z dnia 12.09.1927 Ministerstwo Wyznań i Oświecenia publicznego wyraziło zgodę na powołanie "Szkoły Rzemieślniczo - Przemysłowej Towarzystwa Szkoły Średniej w Skarżysku - Kamiennej". 30 maja 1928 roku przesłano warunki na jakich szkoła miała być prowadzona, a mianowicie podlegać miała Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego - kierowana i utrzymywana przez Towarzystwo Przyjaciół Szkoły Średniej. 6 czerwca 1928 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego udzieliło koncesji na otwarcie i prowadzenie szkoły.

Pierwsze kierunki szkolenia obejmowały działy: stolarski, stolarstwa budowlanego i meblowego. Pierwszym dyrektorem szkoły był Andrzej Bałtuszajlis (ówczesny dyrektor szkoły powszechnej), później jego żona a od roku 1932 Wanda Buraczewska. Przez długi okres, aż do wojny 1939 roku funkcję tę pełnił Stanisław Tobolczyk.

Początkowo szkoła była nieliczna. W pierwszych latach np.: w roku szkolnym 1931/32 było 24 uczniów w 3 klasach. W roku 1932/33 było 40 uczniów.

Od 1936 roku szkoła mieściła się już we własnym budynku. Znalazły się tu zarówno sale lekcyjne, jak i warsztaty. Dalszy rozwój szkoły przerwała wojna. Budynek został zajęty przez okupanta. Po dofinansowaniu z państwa na odbudowę szkoły już w pierwszym roku po wojnie zostały otworzone kierunki nauczania drogowy i budowlano - stolarski. Utworzono pięć oddziałów w tym trzy elektryczne, budowlano - stolarski, drogowy o łącznej liczbie 150 uczniów. W skład rady pedagogiczne weszło 12 osób, w tym 7 teoretyków i 5 nauczycieli zawodu. Reaktywowana przez Towarzystwo Przyjaciół Szkoły Średniej szkoła początkowo otrzymała nazwę "Prywatna Szkoła Techniczna". Dyrektorem był inż. Czesław Kotajski.

W roku szkolnym 1946/47 szkoła została przemianowana na "Gimnazjum Przemysłowo - Energetyczne". Zmiana ta nastąpiła w wyniku starań Zakładów Energetycznych woj. kieleckiego /ZEORK/ z siedzibą w Skarżysku, które chciały zapewnić sobie i krajowi fachowców dla potrzeb energetyki. Szkoła została podporządkowana Ministerstwu Energetyki, a od strony dydaktycznej podlegała Kuratorium.

Organizatorem szkoły i jej dyrektorem był inż. Władysław Borysiuk. W roku szkolnym 1946/47 szkoła liczyła dziesięć oddziałów. Uległ likwidacji dział drogowy i stolarski. W 1947r. przystąpiono do poszerzenia szkoły przez dobudowanie dwupiętrowego skrzydła. W 1948r. Gimnazjum Przemysłowo - Energetyczne opuścili pierwsi absolwenci.

Na przełomie 1948/49 szkoła posiadała dwa wydziały: elektryczny i budowlany, a ogólna liczba uczniów wynosiła 318. Naukę zawodu zdobywali uczniowie w Zakładach Metalowych i ZEORK-u.

Rok szkolny 1949/50 przyniósł nowe zmiany. Warsztaty szkolne mieściły się w dwóch salach dobudowanego budynku. Podjęto jednak decyzję w sprawie budowy oddzielnego pomieszczenia na warsztaty szkolne /oddane zostały do użytku w 1952r./. W tym roku szkoła otrzymała internat, który mieścił się przy ulicy Pierackiego 17 (teraz Moniuszki), ale już w następnym roku zlikwidowano internat, a zamiejscowych uczniów umieszczono w trzech salach szkolnych na II piętrze.

Po raz pierwszy szkoła stała się koedukacyjną, dziewczęta weszły w skład dwóch pierwszych klas energetycznych.

W roku 1949/50 w związku z odwołaniem inż. Władysława Borysiuka na stanowisko wizytatora Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego. Stanowisko dyrektora objął Tadeusz Gromski. Kierownikiem warsztatów był wówczas Witalis Jadowski. Szkoła w tym roku posiadała 4 oddziały energetyczne i 3 budowlano - drogowe.

Gdy w roku szkolnym 1950/51 nastąpiła organizacja dotychczasowych gimnazjów zawodowych, a powstawały technika i zasadnicze szkoły zawodowe, dotychczasowe Gimnazjum Energetyczne zostało przekształcone w "Zasadniczą Szkołę Energetyczną Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego". Dyrektorem został wówczas Witalis Jadowski, a kierownikiem warsztatów został Jan Ratajski. Szkoła przygotowywała wykwalifikowanych robotników o kilku specjalnościach resortu energetycznego. W tym roku szkolnym było 6 oddziałów, uczniów 240, w tym 210 chłopców i 30 dziewcząt. Grono pedagogiczne liczyło 21 osób w tym 14 nauczycieli teorii i 7 zawodu.

W roku szkolnym 1951/52 wrócił na stanowisko dyrektor inż. Władysław Borysiuk. W latach 1952/53 kierownikiem warsztatów został Tadeusz Bogusławski. Dnia 1.09.1952 roku nastąpiło połączenie z "Zasadniczą Szkołą Metalową - Odlewniczą CUSZ-u" istniejącą dotychczas oddzielnie, wtedy to szkoła uzyskała nazwę "Zasadnicza Szkoła Zawodowa". Program nauki był dwuletni o kierunkach: energetyczny, drzewny i metalowy. Dział metalowy kształcił tokarzy, frezerów, ślusarzy. Pomieszczenia warsztatów znajdują się w oddzielnym budynku. 14 czerwca 1952 nastąpiło przekazanie warsztatów Z.S.Z. Metalowej. W roku szkolnym 1952/53 szkoła posiadała: 4 oddziały energetyczne, 7 oddziałów metalowych i oddział stolarski.

Po śmierci dyrektora Władysława Borysiuka w 1953 dyrektorem został Andrzej Samsik. Szkoła rozwijała się i w roku szkolnym 53/54 posiadała: 6 oddziałów energetycznych, 7 oddziałów metalowych, oddział stolarski i komunikacyjny. Razem 15 oddziałów i 480 uczniów.
A w roku 1954/55:
6 oddziałów energetycznych;
7 oddziałów metalowych;
3 oddziały komunikacyjne;
Razem 16 oddziałów 440 uczniów w tym 50 dziewcząt.
Kierownikiem warsztatów został Zygmunt Patyna. W roku 1955 został odwołany ze stanowiska dyrektora A.Samsik, miejsce jego zajął inż. Tadeusz Jarosiński

W związku ze zmniejszeniem liczby uczniów w roku 1955/56 stan szkoły wyniósł:
3 oddziały energetyczne;
7 oddziałów metalowych;
4 oddziały komunikacyjne;
Razem 14 oddziałów 340 uczniów.
A w roku 1956/57:
2 oddziały energetyczne;
8 oddziałów metalowych;
5 oddziałów komunikacyjnych;
Razem 15 oddziałów 384 uczniów o specjalnościach: tokarz, frezer, ślusarz parowozowy, pomocnik maszynisty, monter sieci i podstacji.

W roku szkolnym 1957/58 wyodrębniono jeszcze dwie specjalności: elektroenergetyk i elektromonter. Liczba uczniów wynosiła 303 w 13 oddziałach, a mianowicie:
3 oddziały energetyczne;
7 oddziałów metalowych;
3 oddziały komunikacyjne;
W roku 1958 liczba kadry nauczycielskiej dochodzi do 30 osób. W roku szkolnym 1958/59 powstał Wydział Zasadniczej Szkoły Zawodowej dla Młodzieży Pracującej w różnych specjalnościach. Ogółem Wydział prowadzi 21 zawodów m.in.: murarz, zbrojarz, elektromonter taboru kolejowego, obuwnik przemysłowy, monter instalacji wodno - kanalizacyjnych, mechanik kierowca.
Dowodem dynamicznego rozwoju szkoły jest powołanie w 1960 roku 5-cio letniego Technikum Energetycznego dla Pracujących o specjalności: technik energetyk. Liczba jego słuchaczy wynosiła w latach:
1960/61 - 1 oddział - 41 słuchaczy
1961/62 - 2 oddziały - 85 słuchaczy
1962/63 - 3 oddziały - 130 słuchaczy
1963/64 - 4 oddziały - 168 słuchaczy
1964/65 - 3 oddziały - 108 słuchaczy
W roku 1965 nastąpiła reorganizacja Technikum dla Pracujących z 5-cio letniego na 3-letnie po Zasadniczej Szkole Zawodowej. Kontynuowano naukę w 5-cio letnim Technikum. Liczba słuchaczy w latach:
1964/65 - 40 słuchaczy;
1965/66 - 70 słuchaczy;
1966/67 - 109 słuchaczy.
A 5-cio letnie:
1965/66 - 73 słuchaczy;
1966/67 - 28 słuchaczy.
Pierwsi absolwenci 5-letniego Technikum otrzymali dyplomy technika energetyka w roku 1964. W roku szkolnym 1962/63 przybywa ZSZ nowy kierunek : radiowo - telewizyjny. Ten kierunek szkolenia jest kontynuowany do chwili obecnej.

W roku szkolnym 1963/64 w Szkole Zawodowej dla Pracujących objęto nauką młodzież zdobywającą specjalności: murarz (PBM); mechanik samochodowy (MPK); a w roku szkolnym 1964/65 wodno - kanalizacyjnym (MPGK) - liczba młodzieży szkolnej wynosiła 608 uczniów. Ponadto szkolono w latach 1965-67 specjalności dodatkowe jak: monter taboru kolejowego(PKP), malarz budowlany(PBM) i obuwnik (Fabryka Obuwia). W tym okresie liczba młodzieży wynosiła 852 uczniów. W roku 1968/69 - 506 uczniów, a w roku 1969/70 - 632 uczniów. W roku 1964/65 szkoła posiadała 20 klas dziennych, 10 klas dla młodzieży pracującej i 4 klasy Technikum dla Pracujących o łącznej liczbie młodzieży 1278.

W roku 1965 rozpoczęto dobudowę nowego skrzydła szkoły celem uzyskania większej ilości sal wykładowych i sali gimnastycznej. Nastąpiła zmiana na stanowiskach kierowniczych. Kierownikiem warsztatów zostaje Kazimierz Mistur, z-cą kierownika Jan Sadło.
W tym też roku powstaje Technikum Telekomunikacyjne o kierunku radiotechnika i telewizja.
Liczy ono:
w 1965/66 - 1 oddział - 44 uczniów;
w 1966/67 - 2 oddziały - 94 uczniów;
w 1967/68 - 3 oddziały - 126 uczniów.

W roku szkolnym 1968/69 wprowadzono drugą specjalność elektromechanika ogólna. W roku 1969/70 Technikum posiadało 7 oddziałów z liczbą 266 uczniów. Od roku 1970/71 utworzono klasę Technikum po Zasadniczej Szkole Zawodowej.

W 1967 zmarł dyrektor inż. Tadeusz Jarosiński. Przez kilka miesięcy szkołą kierował zastępca dyr. Gustaw Szybalski. W lutym 1968r. stanowisko dyrektora szkoły objął mgr Adam Romański. Pod jego kierunkiem trwały prace przy wykończeniu budowy skrzydła szkoły, oraz zaopatrzenia nowych pomieszczeń w sprzęt i pomoce naukowe. W dobudowanym skrzydle szkoły przybyło 12 sal-pracowni, świetlica a obok kuchnia szkolna z zapleczem wyposażonym w nowoczesne urządzenia. Zbudowano także salę gimnastyczną. Przeprowadzono również przebudowę i adaptację dawnego budynku, dzięki czemu szkoła uległa wielkim przeobrażeniom.

W kwietniu 1970r. szkoła obchodziła 25-lecie istnienia szkół zawodowych. Były to wielkie dni szkoły, otrzymała ona sztandar i imię. Od tej chwili Zespół Szkół występuje pod nazwą:
"Technikum Elektryczne i Zasadnicza Szkoła Zawodowa im. Bohaterów Września 1939 r.", w której mieszczą się:
1. Technikum Telekomunikacyjne;
2. Technikum Elektryczne;
3. Technikum Elektryczne po Zasadniczej Szkole Zawodowej;
4. Technikum Elektryczne dla pracujących;
5. Zasadnicza Szkoła Zawodowa;
6. Zasadnicza Szkoła Zawodowa wydział dla pracujących;
1 września 1975r. szkoła zdobywa nazwę
"ZESPÓŁ SZKÓŁ ZAWODOWYCH NR1 IM. BOHATERÓW WRZEŚNIA 1939 r."

Następnie, szkoła wzbogaca się o nowe kierunki:
1976 - 1 września - Liceum Zawodowe nr1 "Monter Urządzeń Elektrycznych"
1991 - 1 września - 5-cio letnie Technikum Elektroniczne "Systemy Komputerowe"
1991 - 1 września - 5-cio letnie Technikum Elektroniczne "Radiotechnika i Telewizja"
W roku 1991 dyrektorem zostaje Jan Komoń.
1992 - 1 września - 3 letnie Technikum Elektroniczne po ZSZ "Radiotechnika i Telewizja"
1993 - 1 września - 2 letnia Szkoła Policealna "Systemy Komputerowe"

Wcześniejsi dyrektorzy ZSZ Nr1